Κάποτε, όχι πολύ παλιά, έλεγαν ότι η οικοδομή είναι η λοκομοτίβα της ανάπτυξης. Σήμερα, η οικοδομή και τα ακίνητα είναι η λοκομοτίβα των δημοσίων εσόδων. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, το όνειρο του Ελληνα ήταν να βάλει ένα κεραμίδι (άντε και δύο) πάνω από το κεφάλι του. Σήμερα, το άπιαστο όνειρό του είναι να απαλλαγεί από αυτά τα κεραμίδια γιατί του 'πεσαν στο κεφάλι.
Βλέπετε, η ανομολόγητη χρεοκοπία της χώρας έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές μας και όλες αυτές τις ανατροπές τις «παντρευτήκαμε» και με ελάχιστες ελπίδες διαζυγίου.
Θα θυμάστε όλοι πως από τις αρχές του 2013 το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωνε σε τακτά διαστήματα την πορεία αναπροσαρμογής των αντικειμενικών τιμών των ακινήτων έτσι ώστε αυτές να συγκλίνουν προς τις εμπορικές, οι οποίες από το 2009 και εντεύθεν έχουν καταποντιστεί έως και 50%. Θα πει κανείς, λογικό είναι μέσα στην κρίση να σπάσει και η φούσκα των ακινήτων γιατί είχε παραγίνει, καθώς κάποια ακίνητα της Αθήνας είχαν φτάσει να είναι ακριβότερα και από εκείνα του Μανχάταν.
Οι λόγοι της φούσκας γνωστοί και έχουν πλέον αξία μόνο για ιστορικούς λόγους: τα δάνεια με το τσουβάλι που έδιναν οι τράπεζες ακόμα και στο διπλάσιο της αντικειμενικής τιμής και το ξέπλυμα μεγάλου μέρους του μαύρου χρήματος που κυκλοφορούσε στην αγορά.
OK, λοιπόν, ήρθαν το μνημόνιο και τα παλικάρια της τρόικας και το αγοραστικό ενδιαφέρον εξαφανίστηκε, όπως εξαφανίστηκε και το διαθέσιμο εισόδημα, με συνέπεια να κατρακυλήσουν και οι τιμές των ακινήτων και να εξανεμιστούν αξίες για σπίτια που αγοράστηκαν και δανειοδοτήθηκαν με τα διπλά και τα οποία αποπληρώνονται -όσα τέλος πάντων αποπληρώνονται- μέχρι σήμερα.
Ενα ευνομούμενο κράτος που διαθέτει τα στοιχειώδη αντανακλαστικά και ευαισθησίες το πρώτο πράγμα που θα έκανε θα ήταν να αναπροσαρμόσει τις αντικειμενικές τιμές στα νέα δεδομένα, όπως άλλωστε εκ του νόμου οφείλει να πράττει και το έπραττε κάθε δύο χρόνια.
Ομως μια κυβέρνηση που αδυνατεί (βασικά δεν θέλει) να απολύσει μερικούς από τους περισσευούμενους δημοσίους υπαλλήλους δεν θα μπορούσε την κουτοπονηριά της να μην τη διοχετεύσει παντού.
Ετσι, επειδή τα σπίτια είναι ακίνητα και δεν μπορεί κανείς να τους βάλει ρόδες, έγιναν για τους μνημονιακούς κυβερνήτες η καλύτερη και σταθερότερη πηγή εσόδων.
Αν λοιπόν μειώσουν τις αντικειμενικές, τα έσοδα από το χαράτσι, τον ΦΑΠ, τον ΤΑΠ κ.λπ. θα πέσουν κι αυτά κατακόρυφα και ενδεχομένως τότε η πίεση για περισσότερες απολύσεις από το προστατευόμενο είδος των δημοσίων υπαλλήλων να αυξανόταν. Κατά συνέπεια, οι αντικειμενικές τιμές βρίσκονται ακόμα στα επίπεδα του 2007, τότε που ακόμα γεννούσαν και τα κοκόρια μας και θα παραμείνουν ίδιες τουλάχιστον ως το 2016 και βλέπουμε!
Είτε κληρονόμησες ένα σπίτι, είτε χρεώθηκες και το απέκτησες, αυτό το μετέτρεψαν σε βαρίδι που σε τραβάει στον βυθό και ουδείς νοιάζεται αν έχεις ακόμα δουλειά, αν έχεις ακόμα τα ίδια έσοδα, αν έχεις παιδιά και τι ανάγκες έχουν αυτά, αν είσαι άρρωστος ή αν μπορείς να σιτίσεις την οικογένειά σου.
Κι ύστερα αναρωτιούνται γιατί ενισχύονται τα άκρα και γιατί ο κόσμος, απηυδισμένος από αυτούς που τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση, είναι τόσο οργισμένος που είναι ικανός να μετέλθει ακόμα και τους πιο ακραίους τρόπους εκδίκησης του πολιτικού προσωπικού.
Και να σκεφτεί κανείς ότι τον Γενάρη του 2010, δηλαδή 5 μήνες πριν από το Καστελόριζο, ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος-Καν είχε συμβουλέψει τον Γ. Παπανδρέου να απολύσει εν μια νυκτί 60.000 από τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα και δεν θα χρειαζόταν να χτυπήσει την πόρτα του ΔΝΤ γιατί οι αγορές θα συνέχιζαν απρόσκοπτα να δανείζουν.
Οπως, όμως λέει ο αστικός μύθος, οι συνδικαλισταράδες της εποχής, που είχαν το πάνω χέρι στα δημόσια πράγματα, του έστειλαν τελεσίγραφο πως, αν τολμήσει κάτι τέτοιο, σε μια βδομάδα θα τον έριχναν. Κι αυτός προτίμησε να υποκύψει σε αυτούς, καταστρέφοντας όλους εμάς!
Βασίλης Στεφανακίδης
Πρωτο Θεμα
